Դասի ընթացքում ուսանողները իրենց ձեռքով նկարեցին այդ խորհրդանշական սունդուկը՝ պատկերացնելով, որ դրա մեջ դրված են իրենց ծնողներին հիշեցնող իրերը։ Յուրաքանչյուրը պետք է ընտրեր այդ իրերից երեքը՝ փորձելով հասկանալ, թե ինչու հենց դրանք են իրենց համար ամենաթանկը։

Սա դարձավ ոչ միայն ստեղծագործական վարժություն, այլև զգացմունքային հանդիպում սեփական հիշողությունների, ընտանիքի արժեքների և սրտի ամենախորունկ անկյունների հետ։

 Դասի ավարտին ամեն սունդուկ յուրահատուկ պատմություն էր՝ գրված գույներով ու սիրով։

 Այս սունդուկը ոչ թե փայտից էր, այլ զգացմունքներից՝ լցված շնորհակալությամբ, ջերմությամբ և այն լույս հիշողություններով, որոնք մենք ուզում ենք հավերժ պահել մեր սրտերում։

 Դասախոս՝ Սրբուհի Մովսիսյան